ನಾ 2ನೇತ್ತಿ ಲಿ ಇರಕಾರೇ
ಒಂದಿನ... ಬೆಳಬೆಳಗ್ಗೆ...
ಛಳಿ ಎಂದು ವಲೆಯ ಮೇಲೆ ದೋಸೆ ಎರೆತಾ ಕುಂತ ಅಮಮ್ಮನ(ಅಜ್ಜಿ) ಹತ್ರ ಹೋಗಿ ವಲೇ ಮೂಲೆಲಿ ನಾನೂ ಕುಂತೆ. ನನ್ನ ದಿನದ ದಿನಚರಿ ಅದು.
'ತಮಾ ಬಂದ್ಯಾ? ಇಕ' ಹೇಳಿ ಅಜ್ಜಿ ಅಲ್ಲೇ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಬಾಳೆ ಕೀಳೆ ಹರ್ದು ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಇಟ್ತು. "ನಿಂಗೆ ಕಣ್ ಕಣ್ ದ್ವಾಸ್ಯ... ಬಟನ್ ದ್ವಾಸ್ಯ.. ಕಕ್ಕೋಡ್ ದ್ವಾಸ್ಯ ?" ಅಂತು.
ಕಣ್ ಕಣ್ ದ್ವಾಸೆ ಅಂದ್ರೆ ದಪ್ಪ ದೋಸೆ ವ ಸೆಟ್ ದೋಸೆ.
ಬಟನ್ ದ್ವಾಸೆ ವಂದು ಹುಟ್ಟು ಹಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ 10 ದ್ವಾಸೆ .. ಸಣ್ಣ ಮಕ್ಕಳಿಗೆಂದೇ ಮಾಡುವ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ದೋಸೆಗಳು.
ಕಕ್ಕೋಡ್ ದ್ವಾಸೆ ಅಂದ್ರೆ ಘಟ್ಟದ ಮೇಲಿನ ತೆಳ್ಳೇವು..
ಘಟ್ಟವನ್ನೆಂದೂ ನೋಡದ, ಹೋಗದ, ಕೇವಲ ಘಟ್ಟದ ಹೆಸರ ಕೇಳಿದ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಈ 'ತೇಳ್ಳೇವು' ಎಂಬುದರ ಕಲ್ಪನೆ ಯ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇ ನಾನು.
ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಕಕ್ಕೋಡು ಮತ್ತಲ್ಲಿನ ದೋಸೆ ನಾನ್ಯಾವಾಗಲೂ ಬಯಸಿದ್ದೆ. ಎಂದೂ ಆ ಅಜ್ಜಿ ಕಕ್ಕೋಡ್ ದ್ವಾಸೆ ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮಾಡಲೂ ಬರ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ವಾಸ್ತವ.
ಇರಲಿ....
"ಬಟನ್ ದ್ವಾಸೆ" ಎಂದೆ. ಇಷ್ಟವಾದುದು ತೆಳ್ಳೇವೇ ಆದರೂ ಮಾಡಲು ಬರದ ಅಜ್ಜಿಯ ಹರುಕು ದೋಸೆ ತಿನ್ನುವ ಇಷ್ಟ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ "ಬೆಲ್ಲ ತುಪ್ಪ" ಎಂದೆ.
ಸರಿ ... ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಡಬ್ಬಗಳಿಂದ ಅವೂ ಬಾಳೆ ಕೀಳೆಗೆ ಅಜ್ಜಿಯಿಂದ ಬಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು. ದೋಸೆ ಇನ್ನೂ ಬೆಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಕನ್ನು ಗಳು ಕಣ್ಣು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದವು 😳 ಅಷ್ಟೇ.
ಒಂದು ಒಲೆಯ ದೋಸೆ ಬಂಡಿಯ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಬಟನ್ ದೋಸೆ ಕಣ್ಣು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಒಲೆಯ ಮೇಲೆ ಚಾ ಪಾತ್ರೆ ಯಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಸೇರಿಸುವ ಹಾಲನ್ನು ಕಾಯುತ್ತ ಚಾ 'ಕಣ್ಣು' ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು.... ಹಾಲು ಇನ್ನೂ ಬರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಕೆಂಪಾಗುತ್ತಲಿತ್ತು.
ನಾ ಇವೆರಡರ ಜೊತೆ.. ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸ ಒಟ್ಟಿಗೇ ಮಾಡುವ multitasking ಅಜ್ಜಿಯ ಕೈ ಚಳಕವನ್ನೂ ಈಕ್ಷಿಸುತಲಿದ್ದೆ.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ.....
ದೋಸೆ ಬೆಂದಿತು.. ಅಜ್ಜಿಯ ಕಾವಲಿ ಸೊಟಗ ದಿಂದ ಕಮುಚಿ ಅಡಿಯಾಗಿ ಬಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಅರೆಬರೆ ಕಂದು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿ ನನ್ನ ಬಾಳೆ ಕೀಳೆಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಕಾಲಿಸೊಟ್ಗ ದಿಂದ ಬಿತ್ತು.
ಬಿಸಿಯಾದ ಬಟನ್ ದೋಸೆಗೆ ಬೆಲ್ಲ ತುಪ್ಪ ಮೆತ್ತಲು ಕೈ ಹಿಂಜರಿದರೂ ನೀರ್ ಸುರಿಸುವ ನಾಲಿಗೆ ಕೈಗೆ ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು.. ಇನ್ನು ಅದು ಬೆಲ್ಲ ತುಪ್ಪ ಮೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಇನ್ನೇನು ನನ್ನ ಬಾಯಿಗೆ ಬೀಳಬೇಕು.
ಇಂಥ ಉದ್ವೇಗದಲ್ಲಿ ನಾನಿರುವಾಗ.....
ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಅಜ್ಜಿಯ ಕೈಯಿಂದ ಚಾ ಸೋಸುವ "ಅರಿಸುಟ್ಟು" ಜಾರಿ ನೇರವಾಗಿ ಒಲೆಗೆ ಬಿತ್ತು. ಹಾಗೆ ನಾನಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ನಿಜಾಂಶ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
"ಅಮಮ್ಮಾ..... ಎಂತಾ ಆತೂ.....?!" ಎಂದೆ... ಹೆದರಿ ವಂದಡಿ ಹಿಂದೆ ಸರಿದಿದ್ದೆ.
ಅಜ್ಜಿ ಬೊಚ್ಚು ಬಾಯಲ್ಲಿ ನಕ್ಕಳು.. ಅವಳ ಆ ನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ.
'ಅರಿಸುಟ್ಟು' ಬುರಬುರನೆ ಗರಟೆಯ ತರ ಉರಿಯತೊಡಗಿತ್ತು. ನಾನಂದೆ 'ಅರಿಸುಟ್ ಹೋತು ಅಮಮ್ಮಾ'
"ಯೇ ಇಲ್ಯ, ಹೆದರಡಾ ಮಗಾ... ಅರಿಸುಟ್ಟು ಕಟ್ಟೋಗಿತ್ತು .. ವಂದ್ ಗಳಗೆ (ಘಳಿಗೆ) ಸುಟ್ರೆ ಸಮಾ ಆಗ್ತು ... ಅದ್ಕೇ ಬೆಂಕಿಲ್ ಹೊತಾಕಿದ್ದೆ" ಅಂತು ಅಜ್ಜಿ.
ವಂದರೆಕ್ಷಣ ನನಗೇನೂ ಹೊಳೆಯಲೇ ಇಲ್ಲ... ಕೀಳೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಟನ್ ದ್ವಾಸೆ ತಣ್ಣಗಾಗಿತ್ತು... ಹಾಕಿದ್ದ ದಪ್ಪನೆಯ ತುಪ್ಪ ಬೆಂಕಿಯ ಶಾಖಕ್ಕೆ ಕರಗಿ, ನನ್ನ ತೋರುಬೆರಳಿನಿಂದ ತಿರುಗಿ ಬೆಲ್ಲದ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಹೋಗಿತ್ತು.
ಅಜ್ಜಿ ಅರಿಸುಟ್ಟು ತೆಗೆದು ಟಪಟಪನೆ ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಡಿದಳು.. ಕರಿ ಕರಿ ಬೂದಿ ಕರಿನೆಲದಲ್ಲೂ ಕರಿದಾಗಿ ಕಂಡವು. ಬಳಿಕ ಅದೇ ಒಲೆಯ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಅರಿಸುಟ್ಟ ತೋರಿಸಿದಳು "ನೋಡು ಎಷ್ಟ್ ಮಡೀದಾತು ಹೌದಾ?!"
ನಿಜವಾಗಲೂ ಅಜ್ಜಿ ಜಾದೂ ಮಾಡಿದ್ದಳು.
ಅದೇ ಅರಿಸುಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಚಾ ಸೋಸುತ್ತ ಕೇಳಿದಳು "ನೀಚಾ ಕುಡಿತ್ಯಾ?"
ನನ್ನ ಬಾಯಿ ತೆರೆದೇ ಇತ್ತು.
🙏🏻
ಮೂರು, ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದಿನ ನಿತ್ಯ ಜೀವನದ ದ್ರಶ್ಯಗಳನ್ನು ಬಹು ಸುಂದರವಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸಿದ್ದೆ, ಶ್ಯಾಮ್! ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಹವ್ಯಕ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಓದುವುದೇ ಒಂದು ಖುಷಿಯಾಗಿತ್ತು!
ReplyDelete